Vrijdag 5 mei 2017
Vandaag is het bevrijdingsdag. Het ‘rood-wit-blauw’ wappert niet alleen op de achterplecht van de boten maar ook bij verschillende huizen en op de scheve toren van de Hervormde Kerk van Loenen aan de Vecht. Het is een vrolijk gezicht. Achter de supermarkt staat een grote tent waar kinderspelen e.d. worden gedaan met daarnaast een groot springkussen in de vorm van een kasteel. Op het stuk weiland naast de kade waar wij liggen heeft vroeger het kasteel Cronenburgh gestaan. Het land is nog een beetje hoger dan de omgeving. Een boer maait het gras. Het zal vandaag niet veel drogen want het is bewolkt en somber weer. Na de middag ga ik mijn brieven aan de computerloze familie posten in het dorp. Aansluitend maak ik een flinke wandeling richting Oud-Loosdrecht over de Bloklaan. Ik passeer een groot recreatieterrein met jachthaven, camping en vakantiewoningen aan mijn rechterhand. Links van de weg is een particulier bos wat onder voorwaarden is opengesteld voor publiek. Vlak voor het water van de Loosdrechtse plassen ligt links ‘Fort Spion’ tussen het groen. Ik zie vanaf de weg dat er een aantal mensen aan het beeldhouwen zijn. De Bloklaan gaat verder met aan beide kanten het water van de Loosdrechtse plassen. Het kaarten programma op mijn telefoon geeft aan dat ik het water rechts van mij kan omlopen. Een smal pad genaamd het ‘Trekpad’ zou mij weer op de Bloklaan brengen ter hoogte van Fort Spion. Via de parkeerplaats van de mensen die een stukje recreatiegrond bezitten aan het Trekpad kom ik op het smalle voetpad. Kettingpontjes verbinden het pad met de recreatie-eilanden die erlangs liggen.
Het is hier prachtig. De bomen zijn net uitgelopen. De lijsterbes en de moerbei staan nog in bloei. Fluitenkruid en koolzaad kleuren de bermen. Het voetpad wordt steeds smaller en op het laatst moet ik onder de takken van de bomen doorduiken. Een gans vlucht met haar kuikens voor ons weg van het nest naast het pad en water in. Het sluimerende jachtinstinct van Tess wordt aangewakkerd. Even later sta ik voor een dijkdoorbraak. Het pad is over een lengte van twee meter weggespoeld. Aan beide kanten is een stuk steigerpijp in de bodem gedrukt met een balk op een drijver ertussen. Ik kijk nog eens op mijn kaarten programma. Dit wordt niet aangegeven en ik ben bijna bij het einde van het pad. Zal ik proberen om erover te gaan? Door de begroeiing aan de overkant kan ik niet zien of het pad ongehinderd doorloopt. Kom ik hier droog overheen? Ik draag een camera en een telefoon bij mij en ik heb een hond bij me die niet kan zwemmen. Genoeg redenen om terug te gaan.
Dat is balen. Mopperend loop ik weer terug naar de parkeerplaats.”Ik ga een klacht indienen. Waarom worden dit soort obstakels niet eerder aangegeven met een bord of zo.” Op de parkeerplaats kijk ik nog eens goed om mij heen of ik misschien een bord zie dat aangeeft dat het voetpad dood loopt. Tussen het groen staat op een blauw bordje met witte letters; “Verboden voor onbevoegden”. Ik had hier helemaal niet mogen komen. Ik loop het hele stuk weer terug en luister een boek op mijn telefoon. Bij Fort Spion klim ik op een bunker en heb een mooi uitzicht over het waterwingebied in de plas die ik wilde omlopen.
De boer heeft het gras op het weiland naast de boot geschud. Aan het einde van de dag breekt de zon nog even door