Woensdag 19 augustus 2015
Vandaag hebben we een rustdag. Ik werk ’s morgens het blog bij en Adri doet op de fiets een rondje in de omgeving en haalt een paar boodschappen. Het is een mooie dag. Het zonnetje maakt alles een stuk mooier. Op het meer waar wij liggen wordt gezeild en gesurft en aan de overkant zitten verschillende mensen te vissen. We liggen met de boot vlak voor het terras van de club waar mensen al vroeg iets gaan gebruiken. ’s Middags stappen we beiden op de fiets en gaan met Tess aan de lijn een tocht maken. Het laatste plaatsje waar we door voeren op de ‘Haut-Escaut’ was Antoing en daar hadden we een mooi kasteel boven de omgeving uit zien steken. Daar stuurden wij op aan. Eerst nog even langs de rand van het meer gefietst. Zo kwamen wij bij een kleine scheepswerf waar vier oude spitsen naast elkaar in een dok lagen aan de andere kant van de weg. Langs de kant van het water lagen ook verschillende oude spitsen aangemeerd. De weg leidde naar de oude sluis van het Oude Kanaal Pommeroeul-Antoing. Deze was net als de oude ophaalbrug buiten bedrijf gesteld. Het oude kanaal loopt door een natuurgebied. Wij gingen linksaf richting Antoing. Een slaperig dorpje waar misschien door de warmte weinig mensen buiten waren. Sommige straatjes in het dorp waren zo stijl dat wij er niet konden fietsen. Het centrum van Antoing bestond uit een winkelstraat met een mooie grote kerk. Deze was net als veel winkels en cafés dicht. De bestrating bestond uit een allegaartje van stenen, beton, asfalt, keien, basalt in allerlei patronen, vlakken en niveaus. Goed oppassen met de kleine wieltjes van de vouwfietsen. Het kasteel bleek privé bezit te zijn en van dichtbij zag je niet meer dan de beide toegangspoorten en de hoge afscheidingsmuur die om het kasteel stond en om de parkachtige tuin. Het totale terrein besloeg ongeveer een kwart van de omvang van Antoing.
Voor Tess hadden we drinken meegenomen om haar dorst te lessen. Wij wilde echter op een terras wat gebruiken. Aan de rand van een druk verkeersplein zagen we een paar witte tuinstoeltjes roet verzamelen van het langs razende verkeer. We kijken wel even verderop was onze reactie. Ja en dan komen we natuurlijk niets meer tegen. “Zo gaat het nu altijd”, verzucht Adri licht geïrriteerd en dorstig. We hebben wel weer genoeg gezien van het hete bergachtige stadje waar iedereen zich gemotoriseerd over de hoogteverschillen verplaatst. We keren weer terug naar de jachthaven waar wij ons tegoed doen aan een blonde rakker op het terras voor de boot. De mensen spreken hier alleen maar Frans dus ik wordt er op uitgestuurd om de bestelling door te geven. De baas wilde een grote bier want hij had grote dorst. Dus in mijn steenkolen Frans; “Une biere grande en un jus de pomme”. Krijg ik twee biertjes en een appelsap. Daar kon ik ook wel mee aankomen. Geen onvertogen woord.
Adri was overigens aangesproken door een Frans echtpaar wat aangekomen was met de Super-van-Craft ‘Dory’ uit Auxerre. Zij waren geïnteresseerd in onze boot en vergeleken hem met die van hun die zo’n veertig jaar oud was en die ze net een maand of vijf in hun bezit hadden. Gekocht in Voorschoten bij Otto Vink waar wij ook de boot hebben gekocht. Voor Franse mensen spraken ze gelukkig redelijk goed Engels. We zijn wat later ook bij hun langs gelopen om de ‘Dory’ te bekijken. Zij waren verliefd geworden op het model van de Super-van-Craft en hadden net zo lang gezocht tot ze in Nederland de ‘Dory’ vonden.
’s Avonds bij de club een steak en een biefstuk gegeten met frietjes. We konden om tien voor acht eigenlijk niet meer bestellen omdat de keuken om acht uur zou sluiten maar voor ons werd er een uitzondering gemaakt. We hebben het ons doen smaken.