Folklore in de potvisloods

Zaterdag 1 juli
Ik doe wat huishoudelijke werkzaamheden en haal op de fiets nog wat boodschappen. Voor vanmiddag hebben we met Willem en Ria afgesproken om naar een concert te gaan in de Potvisloods op de Willem Barendz werf. We zien elkaar om twee uur zodat we nog even gelegenheid hebben om bij de Willem Barendz te gaan kijken. Het concert begint om half drie.

De replica van het oude zeilschip wat in Nova Zembla is gestrand is bijna zover dat het tewater gelaten kan worden. Boven de waterlijn zijn ze al aan het breeuwen. Onder de waterlijn moet het door een gespecialiseerd bedrijf gedaan worden in verband met de verzekering. We kunnen in het ruim klimmen en zien de massieve ribben van het schip met de dikke eiken planken. De vrijwilliger vertelt ons dat er veel sponsorgeld nodig is om het schip te bouwen. De scheepsbouwers van toen maakten nooit tekeningen. Alles werd in het werk bepaald met het hout wat voorhanden was. De planning is dat de romp nog dit jaar het water in gaat. Dan kunnen de masten worden geplaatst en de bebouwing bovendeks. Daar is in de loods geen ruimte voor. We luisteren geïnteresseerd naar de uitleg van de vrijwilliger als we geroepen worden voor het concert. In de grote potvisloods staan een kleine honderd stoelen opgesteld. Een man en vrouw brengen een aantal zelf geschreven folklore liederen ten gehoren. De liederen gaan over het leven op in en met het water. Ik fluister Adri in zijn oor: “Dat kunnen wij ook wel gaan doen”. Van schrik vertrekt hij een paar minuten later samen met Willem. Ze vinden het niets en gaan liever naar een terrasje dan blijven luisteren. Stelletje barbaren! Ik luister met Ria tot het eind en om vier uur treffen we elkaar aan boord van ‘De Bahama’s.

Daar drinken we koffie en thee met Fries suikerbrood wat Willem en Ria hebben meegebracht. S.A.S. vandaag. We hebben een hoop te vertellen aan elkaar en het is gezellig als vanouds. Willem vraagt heel spontaan of ze maandag met hun vouwfietsen kunnen meevaren naar Leeuwarden. Ze gaan dan op de fiets terug naar Harlingen. We spreken af dat ze een nachtje blijven slapen en dinsdag terug gaan fietsen. Ik stap achter ze aan op de steiger om gelijktijdig met hun vertrek de hond uit te gaan laten. Die is daar zo enthousiast van dat ze van gekkigheid naast de steiger springt. Plons, plons, gelukkig heb ik ze al aangelijnd. Snel ga ik op mijn knieen en grijp haar onder de steiger in haar nekvel. Met een flinke zwaai zet ik twintig kilo druipende hond op de steiger. Ze kan namelijk niet zwemmen is onze ervaring. Als een verzopen kat dartelt ze even later weer achter de visite aan naar de wal. Alsof er niets gebeurd is. Ze zal er geen trauma van overhouden, denk ik.