Vrijdag 1 juni 2018
We zijn afgedraaid van de afgelopen dagen. De ‘spanning’ heeft ons zonder er zo bij stil gestaan te hebben toch flink te pakken. We hebben besloten om het komende weekend nog in Ouddorp te blijven en het accupakket wat aan de tand te voelen. In heb al een paar dagen geen verslag meer geschreven en moet nog wat schrijfwerk inhalen. Daar ben ik de hele ochtend mee bezig. Adri heeft bij de apotheek in het dorp insuline besteld en dat ga ik aan het einde van de ochtend ophalen. Op de terugweg doe ik nog wat boodschappen bij de supermarkt.
’s Middags wil ik met de hond een stuk over de dijk gaan lopen richting de Brouwersdam maar het beest heeft geen zin. Ze blijft achter en zodra ik aanstalte maak om te keren heeft zij zich al opgedraaid en loopt voor mij uit. Ze is niet helemaal fit. Als ze de kans krijgt eet ze gras en andere planten.
Dialect
Het dialect in Ouddorp is ons al een aantal malen opgevallen. De buurman op de haven die bij ons aan boord kwam was nauwelijks te verstaan. Maar dat kan ook aan ons gelegen hebben. We waren er op dat moment niet zo met ons hoofd bij . De jongens die de afgelopen dagen in de haven hebben gezwommen zijn goed verstaanbaar. Als zij na een verfrissende duik in het heldere havenwater hun koppies boven het water uitsteken komt er met een dikke L uit; “Laeker, man. Aeve dorkaeme mar dan ist Laeker, heee…”
Op internet kwam ik over het dialect onderstaande verhaal tegen van Pau Heerschap uit Ouddorp. Het is wel aardig te volgen als je het leest. Ik denk dat het moeilijker te begrijpen is als je het aanhoort.
Naer strange
Eên van m’n vroegste herinneriengsbeelden is, dat ik voor ‘t êêrste de zêê zag. ‘t Was ‘n paer jaer nae d’n oorlog, ik mot ‘n jaer of drieje ‘eweest hè. Wiele waere mit d’n bus naer strange ‘égôô. ‘t Was ‘n specialen bus die op bepaelde plekken in ‘t durp stoppende om mènsen in te laete steppene. Bie uus in Ouddurp was dat vlakbie, op d’n hoek van de Dirkdoenswegt.
Toe wiele bie ‘t strange van ‘t Flaauwe wèrk’ uut’estept waere, moste m’n êêrst nog over ‘n paer duunerije heene zeule. Toe zag ‘k anêêns de zêê in de golven, voor ‘t êêrst van m’n leve. De bunkers lagge deur ‘t geweld van de zêê blôôt’espoeld op ‘t strange, as immènse kolossen. De zunne schitterende op ‘t waeter. Ik vong ‘t ‘n buutegeweun schouwspel in rokkende m’n eige los van de hand van moewder, in rennende ‘t prachtige taferêêl tegen. Mit klêêren in al stortende ik m’n eige in ‘t waeter. Dat bleek niejt de bedoelieng te wezene…
Toe m’n laeter wêêr nae strange gienge, kreeg ik ‘n wat flets geel badpakkie an, ‘n soort hansoppie, dat hêêl vroeger nog deur mien ouwste zuster gedroge was. Laeter gieng ik soms geweun in m’n ongerbroek in ‘t waeter. Hêêlemaele èrg wier ‘t toe ‘k ‘n gebreide zwembroek kreeg. Die was ’emaekt van het ongerstik van ‘t deur ‘t zêêwaeter al ‘ekrompe bordeauxrôôje wolle badpak van m’n aore zuster. Deur ‘n zaome an de bovenkant wier ‘n ènde directoire-elestiek ‘erege, zoda je d’n broek kon ophouwe. As ie in ‘t waeter ‘eweest was voelende ‘t vrêêselik klam in zwaer an. ‘t Waeter bleef butegeweun lange in de wolle hange. Je liepj dan haest d’n hêêlen dag rond mit ‘n gewêêkt kruus. Die ellende durende toet ik ‘n echte ketoewne zwembroek kreeg.
As kind mocht je niejt a^llêêne naer ‘t grôôte strange, wel naar ‘t Zandhoekie. Dat was ‘n klein zandstrange’ie mit kliene’ies bie Preekhil. Noe was t’r wel ‘n probleem, want d’r was niejt altied waeter. Je was afhankelek van ‘t tieje. Eigelek ko j’ d’r mar om de aore weeke naertoe, want ‘s oches gieng ie nôôit zwemme. Soms was ‘t pas laeter in de middeg haogwaeter. Toch gieng ie d’r dan al vroeg naertoe. In de vaorte zag ie ‘twaeter as ‘n brêêje zulvere strêêp. Op de achtergrond ‘t silhouet van de kèrke van Brouwershaevene. In d’n toren van Zierikzêê, as ‘t hêêl helder was. Langzaem kwam ‘t waeter duchterbie.
Je kon ‘t niej mêêr verdure in gieng ‘t waeter al tegen over ‘t drabbige slik. Je wentelende je eigen in de modder as ‘n vêrke. Je zag d’r dan uut as ‘n patiënt die ‘n modderkuur ongergieng. Dan nog ‘n hortie zwemme, as t’r genoeg waeter stieng.
A j’ dan ‘s aeves op bèdde lei zat de modder nog onder de naegels van je têên. Je rook nog naer dat zoutige homige slik. Je eige wasse dee je netuurlijk niejt. Nêê dat hoevende niejt, je was ommers al in ‘t waeter ‘eweest!
Vissers
De twee vissersboten die tegenover ons aan de kade liggen vissen op kreeften, is ons verteld. De visser op de blauwe OD 14 vaart alleen. Van de week kwam hij de haven invaren met allemaal fuiken in de mast. Dat was een mooi gezicht. Toen we dinsdag onweer kregen liet hij de fuiken voor de bui op het dek zakken. Na de bui kwam hij terug met zijn auto en takelde hij de fuiken weer omhoog in de mast. Op de groene OD 16 varen twee mannen een paar dagen in de week. Ook zij hebben fuiken aan boord. Ze zijn helemaal op elkaar ingespeeld want er wordt weinig gesproken. Beide boten hebben een kleine aluminium motorboot langszij waarmee ze de fuiken ophalen en uitzetten. Van de week werd de bun van deze motorboot leeg gehaald door één van de mannen. Ongeveer veertig kreeften, van verschillende grootte, werden er stuk voor stuk uitgevist en in plastic manden overgeplaatst. Deze werden aan de bovenzijde gesloten en overboord gehangen. Het is altijd leuk om te kijken hoe andere mensen aan het werk zijn. De vissersvloot van Ouddorp die de zee opgaat ligt aan de noordkant van Goeree bij Stellendam.
