Zaterdag 4 juni 2016
Starum zoals de Friezen zeggen is de oudste stad van Friesland. Deze Hanzestad kreeg al in de 11e eeuw stadsrechten. De handel in graan bracht welvaart. Maar door de verzanding van de haven en de groei van Amsterdam en Antwerpen als handelssteden aan het water was het snel gedaan met die welvaart. De sage van het vrouwtje van Stavoren vindt hierin zijn grond. Een beeldje van het eens zo voorname vrouwtje kijkt sinds 1969 uit over de oude haven.
Een vloot van klippers, tjalken en aken ligt nu in een hoek van de haven. Elders liggen nog een aantal vissersboten aan de steiger. Verder wordt de haven ingenomen door de recreatie. Langs de zuidkant zijn nieuwe huizen gebouwd in verschillende kleuren. Langs de kust van het IJsselmeer zijn moderne appartementen gebouwd. We wandelen vandaag door het oude gedeelte van de stad. Bij een hotel restaurant gebruiken we de lunch. Achter het restaurant zie je een dozijn reusachtige eiken wijnvaten. Deze vaten zijn omgebouwd tot hotelkamers. Iedere kamer is vanaf de binnenplaats te bereiken door het wijnvat. Het eerste wijnvat is open voor bezichtiging. Achter de deur ligt een slaapkamer met tweepersoons bed, daarachter een living en aansluitend een mooie badkamer met toilet. Uiteindelijk is alleen de slaapkamer en entree in het wijnvat gemaakt. Het geheel heeft wel een hele leuke gezellige uitstraling. Aan de deur die in de bodem van het vat is gemaakt kun je goed zien hoe dik het hout is wat hiervoor werd gebruikt. Aan de binnenzijde is het aangetast door de wijn.
Adri heeft het fietsje meegenomen om rond te rijden maar hij heeft veel last van zijn rug. We keren halverwege de middag weer terug naar de boot. Ik ga alleen nog even door naar het bezoekerscentrum van de Johan Frisosluis. Deze sluis is in 2014 uitgebreid met een tweede kolk. De opdracht aan Ballast Nedam was; opheffen van de lange wachttijden voor de recreatie, duurzaam en vernieuwend. Daar zijn ze goed in geslaagd. De wachttijden zijn sterk gereduceerd. Beide kolken kunnen afzonderlijk worden gebruikt. Op het bedieningskantoor van de sluismeester en op de carport liggen zonnepanelen. Daarnaast wordt de energie die vrijkomt als de brug zakt opgeslagen. Daarmee zou het hele complex energie neutraal moeten zijn. In de carport kan de sluismeester zijn auto opladen en zijn er oplaadpunten voor elektrische fietsen. De materialen die bij de bouw van de tweede kolk vrij kwamen zijn opnieuw gebruikt in het meubilair op de sluis. Banken en tafels zijn gemaakt van sluiswanden en remmingswerken. Het bezoekerscentrum zit onder het kantoor van de sluiswachter in de kolk. In de kolk zijn geen sluismuren maar een natuurlijke oever met een drijvende steiger waar je de boot aan vast kunt maken.
Op de terugweg loop ik nog even op het havenkantoor langs. Het zit dicht maar ik zie de havenmeester naderen op zijn fiets. Hij herkent mij en begint gelijk een beetje te foeteren. “Ik kon uw man niet verstaan hoor. Blaft die hond altijd zo. Kunnen jullie hem niet stil krijgen.” “Ze wil alleen een beetje aandacht. Dan wordt ze wel stil”, antwoordde ik. Hij kon er weinig begrip voor opbrengen. Ik betaalde voor het weekend en trof op de boot een verontwaardigde schipper aan. De havenmeester was snel doorgefietst bij het horen van Tess haar enthousiaste geblaf. “Hier heb ik geen zin in” had hij geroepen, “je komt maar op het havenkantoor betalen.” “Doe eens rustig!” had Adri gezegd, waarop de havenmeester had geroepen achteromkijkend op zijn fiets; “die hond moet rustig doen”. Duidelijk geen hondenvriend.