Donderdag 20 augustus 2015
De tweede sluis op ‘Canal Nimy-Blaton-Péronnes’ ligt meteen na het meer op het kanaal. Als wij losmaken wordt er al ingevaren. We doen rustig aan met het aanvaren van de sluis want we verwachten dat we wel zullen moeten wachten. Het licht staat echter nog op groen en ik roep de sluis op. In rap Frans wordt er gezegd dat we achter de ‘pousseur’ mogen invaren. De geschakelde ‘spits’ is aan het invaren en wij maken ernaast aan de sluismuur vast aan de drijvende bolders. We schutten 12,5 meter ophoog. Het jacht dat voor ons aangemeerd ligt komt ons bekend voor. Het is de ‘Shanty’ en ze hebben twee vouwfietsen aan de davits achter de boot hangen. We hebben ze eerder gezien in de Veerhaven van Rotterdam. Na de sluis passeren we ze en varen we met een snelheid van 12 km. het kanaal. We kijken tegen de hoge begroeiing van de dijken aan. Het is vrij saai varen. Weinig verkeer. We varen vanaf kilometer 39 naar kilometer 0,4 aan een stuk door langs bomen en struikgewas. Op kilometer 26 is er nog een jachthaven bij ‘Peruwelz’. Wij gaan echter naar ‘De Grand Large Mons’ om daar een paar dagen door te brengen. Rond twee uur naderen wij de ‘Royal Club Nautique Mons-Borinage’. Een groot bord op een kade links van de jachthaven vermeldt ‘Visiteurs’ en daar maken wij vast aan de ringen die in de kade zijn bevestigd. Ik ga naar het havenkantoor en boek voor 4 nachten, waar ik € 62,- voor moet afrekenen. Dat is inclusief € 3,- per dag voor de elektriciteit. Als ik de hond heb uitgelaten komt de ‘Shanty’ binnen lopen. Ze voeren een Australische vlag en even later komt de ‘Tukker’ uit Emmen binnen ook met een vlag uit Australië. Adri gaat op de fiets alvast de omgeving verkennen terwijl ik het eten voorbereid.
’s Avonds maken wij op de ‘Smelne kruiser’ ‘Shanty’ kennis met de voormalige perzik en avocado kweker Pat die geboren is in Casablanca, Marokko maar nu in Boston, Australië woont. Zijn vriendin Pamela een psychiatrisch verpleegkundige, reist met hem drie maanden per jaar over de Europese vaarwegen. Vorig jaar hebben zij hun boot aangeschaft. Dit stond bovenaan op Pat’s ‘bucket list’. Een item op de wensenlijst die deze 68 jarige kon afvinken. Ze misten hun honden die ze thuis hadden achtergelaten. We maakten ook kennis met Mark van de tukkervlet ‘Tukker’ uit Emmen. Hij had zijn boot van 9 meter overgenomen van mevrouw Tukker van de Tukkerwerf. Hij genoot van het nomadenbestaan op zijn boot. Zijn vrouw was nog aan het werk als psychiater en zou in september over komen om mee te varen. Hij woonde in Melbourne en kwam elk jaar een maand of zes naar Europa om te reizen. Zijn kinderen waren uitgevlogen naar Amerika en Engeland. Hij miste ook zijn hond, meer dan zijn vrouw of kinderen. Later op de avond hebben we afgesloten op ‘De Bahama’s’ waar Tess overvloedig werd geknuffeld door deze hondloze Aussies.