Kneuterigheid troef op Marken

Dinsdag 16 mei 2017
De rust werd vanmorgen ruw verstoord door een aantal mannen met stokmaaiers. Er is bedacht dat de begroeiing op het dijkje waar wij aan liggen weg moet. Het dijkje bestaat uit smalle gele bakstenen. Tussen de stenen groeien allerlei plantjes van klein tot groot. Alles moet weg en de mannen zetten met veel kabaal de aanval in. Het gras wat rond het strandje staat is al snel tot moes vermalen. Daarna beginnen ze aan de hoge begroeiing aan de buitenzijde van de dijk. Dit is hardnekkiger en er wordt overlegd en bekeken. Ander materiaal wordt erbij gehaald. Met een grote hark worden de grote planten er uitgetrokken. Ze overleggen nogmaals en bekijken het eens van de andere kant. Een bosmaaier wordt erbij gehaald dat schiet meer op. Met vier man hebben ze een hele uitdaging. Het is warm vandaag. De mannen nemen regelmatig een pauze.
Wij werken de administratie bij en schrijven nog een stukje over de reis. Na de lunch ga ik met de hond een wandeling maken naar de vuurtoren en over de dijk van het voormalige eiland. Adri heeft teveel last van zijn lijf om mee te gaan.
De mannen met de stokmaaiers hervatten hun werk en het is goed dat Adri op de boot gebleven is. Eén van de stokmaaiermannetjes loopt langs de boot en schiet met zijn maaier zand, gruis, steentjes en plantjes tegen de romp van de boot. Adri gaat er meteen op af en geeft hem de wind van voren. “Nou dan ga ik wel andersom maaien, dan vliegt het de andere kant op” zegt het mannetje snugger. “Daar is de eigenaar van de auto die daar geparkeerd staat niet blij mee” roept Adri ontzet uit. Onderwijl controleert hij de boot op schade. Gelukkig het lijkt mee te vallen. Met de bezem en een emmer water haalt hij de troep van de romp. De snippers verpulverde planten liggen in het gangboord en zelfs op het dak van de salon liggen stukken plant.

Onbewust van al deze commotie loop ik door de schilderachtige Kerkbuurt waar ook het museum over Marken zich bevind. Ik loop langs de Minnebuurt en heb een mooi uitzicht op de Kerkbuurt. Dan ga ik linksaf het fietspad op richting de vuurtoren.

Aan het begin van dit pad staat een recente boerderij in de typische Marker stijl. Aan beide kanten van het fietspad zijn weilanden. Eén koppel koeien graast in een weiland. Verder lopen er schapen met lammeren en veel ganzen met kuikens. Zo ongeveer halverwege kom ik een bordje tegen van de Stichting Buckfast Marken bij een landje met struiken en hagen. Het is een bevruchtingsstation voor een bijzondere bijensoort: de Buckfast bij. Doordat Marken helemaal omgeven is met water kunnen hier raszuivere aanparingen plaatsvinden. In de maanden juni/juli komen hier kleine bijenkastjes heen vanuit binnen- en buitenland met onbevruchte koninginnen om raszuivere nakomelingen te verwekken.

Aan het einde van het fietspad begint het dijkje naar de vuurtoren van Marken. Een hek verhindert je echter om bij de vuurtoren te komen tenzij je ga trouwen, dan mag je de prins op het witte paard je ‘Ja-woord’ geven. Over de dijk langs het Markermeer loop ik weer terug naar het dorp. Vanaf een afstand zie je goed de verhogingen in het landschap waar huizen zijn gebouwd. De Rozewerf ligt aan de dijk langs het Markermeer. In het water voor deze buurt staan ijsbrekers in het water om te voorkomen dat kruiend ijs over de dijk gaat en de huizen beschadigd. Daarna kom ik langs de Grote werf en de Witte werf. Ik kijk mijn ogen uit. Wat een mooie en typische bebouwing is dit toch. Het leuke is dat de mensen die hier wonen in deze kneuterige huisjes hun tuintjes ook kneuterig maken en zelfs de schuurtjes zien er kneuterig uit. De geit en het schaap hebben een hok met een overstek en een raampje, zelfs een exemplaar met een dakkapel heb ik gezien. Warm en bezweet kom ik weer terug op de boot. Waar we beide een heel verhaal hebben om elkaar te vertellen.