Lange vaardag, kleine sluisjes en flap getapt.

Dinsdag 18 augustus 2015
Om 6.00 uur ging de wekker af. Het was nog niet helemaal licht toen ik de kant op ging om Tess uit te laten. De lucht was ook helemaal bewolkt en het dreigde te gaan regenen. Om 7.00 uur waren wij er klaar voor om los te maken en naar sluis 11 van het Kanaal Kortrijk-Bossuit te varen. De seinpost vertelde ons dat het aan te raden was om ons aan te melden voor het blokvaren door het kanaal. Ik belde met de sluismeester van sluis 11 en de mevrouw zei dat het om half elf ook nog kon. We hadden echter een hele reis gepland voor vandaag dus wij wilde vroeg beginnen om niet al te laat aan te komen. Ze zou de sluis voor ons gereedmaken, we mochten rustig komen aanvaren. We lagen echter om kwart over zeven al voor de sluis. Met het aanvaren van de smalle opening van sluis 11 hadden we wat last van de stroming op de Leie maar toen wij eenmaal achter de kade lagen viel dat weer mee. Ik had de mast voorover geklapt zodat we ons geen zorgen hoefden te maken voor de hoogte van de bruggen. De fenders had ik in het water naast de boot hangen omdat wij al hadden geconstateerd dat er na het schutten weinig kademuur meer over was. De bolders om vast te maken stonden alleen boven op de muur aan stuurboord zijde. De sluismeester hielp ons om de landvasten over de bolders heen te krijgen. Het was erg lastig om vanaf het dek van de boot het touw omhoog te gooien om de bolder heen. Toen wij eenmaal vastlagen in sluis 11 zagen wij dat we aan bakboordzijde nog een halve meter ruimte hadden. De sluisdeuren werden aan de kant van de Leie gesloten op handkracht. Daarna werden de kleppen aan de binnenkant open gezet en langzaam stegen wij 2,73 meter tot het water gelijk stond met het kanaal wat erachter lag. De sluismeester probeerde de sluisdeuren te openen maar kreeg de beide deuren niet in beweging. Adri schoot haar te hulp. Toen hij de rechterdeur had geopend lukte het haar om de linkerdeur te openen.

Langzaam voer Adri de sluiskolk uit. Het water op het kanaal is erg helder en je kijkt zo op de bodem 1,80 meter diep. Aan beide kanten groeien er waterplanten en er drijft ook veel ‘flap’ waar wij door moesten varen. We kijken dan ook steeds of er voldoende water uit de uitlaten komt. De tweede sluis ligt een halve kilometer verder en stijgt 1,85 meter en heeft ook het formaat van een spits. De sluismeester kon deze sluis wel zelf bedienen.

Sluis 9 steeg nog eens 2,75 meter en daar namen wij afscheid van onze vriendelijke sluismeester met een fooi voor haar hand en spandiensten. We kwamen toen op een breder deel van het kanaal. Hier waren ook loswallen voor beroepsschepen. Het water wat uit de uitlaten kwam was gereduceerd tot een klein straaltje en dat baarde ons zorgen. Waarschijnlijk waren er toch waterplanten in de wierpotten gekomen. We maakten de boot vast aan een loswal voor schroot en doken met een sleutel en een emmer de motorruimte in. Beide wierpotten zaten vol met waterplanten. We hebben het verwijderd en de motoren weer even proef laten draaien om te kijken of we weer voldoende water hadden en of alles weer goed sloot bij de wierpotten. Toen wij weer los maakten om verder te gaan had een beroepsschip gevuld met schroot ook juist losgemaakt van de loswal. We namen contact op met de schipper die achteruit voer, voor ons uit. Hij had van sluis ‘Zwevegem’ gehoord dat wij samen gingen schutten. Hij ging achteruit de sluis in omdat hij niet voldoende ruimte had om te draaien op dit gedeelte van het kanaal. Wij zouden achter hem in de sluis gaan liggen waar wij aan drijvende bolders 14 meter zouden stijgen.

Na de sluis zou hij draaien en ons langs laten gaan. Bij de volgende sluis zouden wij weer samen schutten maar dan zouden wij voor hem liggen en geen last hebben van zijn schroefwater. Sluis Moen had een verschil van 4,5 meter. Voor de laatste sluis op het kanaal bij Bossuit moesten wij even wachten voor een schutting die voor ons plaats vond. Het was inmiddels twaalf uur en ik nam van de gelegenheid gebruik om Tess op de kant even uit te laten. De laatste sluis hebben wij weer gedaan samen met de ‘schootboot’. We gingen hier 9,5 meter naar beneden aan drijvende bolders. Daarmee waren wij ook aan het einde van het kanaal en gingen wij stuurboord de Bovenschelde op. We waren in Wallonië aangekomen, het Franstalige deel van België. Nu moet ik het woord gaan voeren. Bij sluis ‘Herinnes’ meldt ik ons aan. We krijgen in rap Frans een reactie over de marifoon. Het meeste verstaan wij niet maar met een paar woordjes denken wij te verstaan dat de sluis bezig is voor de andere kant en dat wij even moeten wachten en dan kunnen invaren. We maken vast aan de sluismuur en zien even later een beroepsschip de sluis uitvaren. Nu zal ons licht wel groen worden maar de sluisdeuren sluiten weer. Als je Wallonië invaart moet je je registreren. Misschien moeten wij dat bij deze sluis eerst gaan doen. Ik klim op de kade en stap op de sluis af. In mijn steenkolen frans vertel ik dat we willen schutten aan de sluismeester. Hij komt met een registratieformulier wat ik met de pen invul. Gelukkig staan de vragen ook in het Nederlands. Ik krijg een M.E.T. nummer wat wij overal in Wallonië moeten doorgeven bij de sluizen. Daarmee hebben zij al de gegevens van onze boot. Hij zal over tien minuten de sluis voor ons openen. Ik loop weer snel terug naar de boot en het licht springt voor ons op groen. We schutten en varen verder op de ‘Haut Escaut’. We hebben vandaag veel regen en de temperatuur komt niet boven de twintig graden. Het is breed vaarwater maar overal drijven plastic flessen op het water. Die zijn waarschijnlijk losgekomen omdat het waterpeil is gestegen door de regenval. Sluis Kain draait snel zonder dat wij ons M.E.T. nummer hebben doorgegeven. De bruggen in Tournai zijn op één na allemaal hoog genoeg om door te varen. Via de marifoon vraag ik om een bediening van de voetgangersbrug in mijn nog onwennige Frans. De brug is echter al voor ons gelift als wij komen aanvaren. In rap Frans komt er een reactie over de marifoon die klinkt als; “We weten wel wat je nodig hebt en hebben het al geregeld”. De Vlaamse naam voor Tournai is Doornik. Vanaf het water lijkt het een oude stad met fraaie gebouwen. We zien een aanlegsteiger waar we zouden kunnen aanmeren maar ons reisdoel is nog wat verder. Na de stad Tournai varen we door een industrieterrein met loswallen en beroepsschepen.

Als wij ongeveer 28 kilometer de ‘Haut-Escaut’ hebben opgevaren gaan wij bakboord uit ‘Canal Nimy-Blaton-Péronnes’ op waar wij meteen al de sluis Péronnes hebben waar wij 5,6 meter omhoog schutten. De hefdeuren aan beide zijde van de sluis zorgen er nog even voor dat we weer helemaal nat zijn van het water dat er afdruipt. We waren nog maar net droog van al de regen die we hadden gehad.

‘Le Grand Large à Péronnes ligt direct achter de sluis. We varen naar de Royal Peronnes Yachtclub waar een Nederlandse gast ons aanwijzigen en assistentie verleent met aanmeren. We rekenen € 20,- af voor twee nachten. De stroom werkt met een muntenautomaat. Het is inmiddels na 18.00 uur als wij vastliggen. De schipper is afgepeigerd na zo’n lange vaardag. We gaan vroeg ter kooi.