Dinsdag 17 juli 2018
Retourtje Mechelen
In België kun je nog gewoon een treinkaartje kopen aan een loket. Voor een retourtje Mechelen betalen we € 9,- en voor de hond € 6,-. In de trein komt een vriendelijke conductrice de kaartjes controleren en met een tang knippen. Zowel op de heen- als op de terugreis. Om tien uur is het rustig in de stoptrein naar Mechelen. Na een half uur arriveren we op het centrale station waar ik nog even naar het toilet ga voor we de stad inlopen. Daar tref ik een toiletjuffrouw aan op een stoel met een tafeltje ervoor en een rond metalen schaaltje. Voor € 0,50 mag je gebruik maken van het toilet. Het ziet er netjes en verzorgd. De toiletjuffrouw is fenomeen wat in Nederland is uitgestorven net als de loketmedewerker en de kaartjesknipper.
Stadswandelroute Mechelen
Mechelen is een stad in de Belgische provincie Antwerpen. De rivier De Dijle stroomt door de stad die zo’n 86.000 inwoners telt. Adri heeft een stadswandelroute van het internet geplukt die ons langs een groot aantal bezienswaardigheden brengt. De route is 7,2 kilometer lang en start aan het treinstation van Mechelen. Via het stadspark langs de Dijle komen we bij de oude Volmolen waar we langs gaan maar de Hanswijkbasiliek aan de andere kant van het water. Dit was één van de eerste barokke kerken in de lage landen met een koepel. Lucas Faydherbe tekende het ontwerp van de kerk maar maakte ook de twee reliëfs onderaan de koepel. In 1681 werd de kerk in gebruik genomen. Normaal gesproken zijn de kerken pas na 13.00 uur open voor publiek maar we treffen het, we kunnen naar binnen. De koepel is 34 meter hoog en 15,5 meter in doorsnede. De twee reliefs zijn prachtig om te zien. De preekstoel is net als in Leuven een gigantisch kunstwerk van houtsnijwerk en beeld Adam en Eva uit in het paradijs. Het orgel werd in 1673 gebouwd door Paul Munick. Een prachtige kerk om te bekijken.
We vervolgen onze weg langs het paleis van Margaretha van Oostenrijk. In 1507 kwam zij in Mechelen wonen als landvoogdes van de Habsburgse Nederlanden. Mechelen was toen tijdelijk de hoofdplaats van de Nederlanden. Haar standbeeld heeft een plekje gekregen op de Grote Markt voor de St.Romboutskathedraal. Op de Grote Markt kom je ogen tekort. Je ziet het Stadhuis en het paleis van de Grote Raad, het schepenhuis en het postkantoor en achter een rij monumentale panden torent de Sint-Romboutskathedraal boven alles uit. De bijna honderd meter hoge kerktoren bevat zes niveaus, waarin onder meer twee beiaardkamers zijn ondergebracht. Allebei de beiaarden tellen 49 klokken. Je kunt de toren beklimmen er is helaas geen lift. Je moet dan wel 538 treden naar boven voor een uniek uitzicht vanaf een speciaal platform wat voor bezoekers is gebouwd.
We gebruiken voor ons bezoek aan de kathedraal eerst de lunch op een terrasje in de schaduw. Tijdens het wachten kunnen we genieten voor een mooi beiaardconcert uit de toren. De beiaardschool is hier gevestigd en dat zullen de inwoners van de stad wel merken. Er moet geoefend worden neem ik aan. We luisteren naar verschillende moderne melodieën die over de stad worden uitgebeierd. De lunch laat extreem lang op zich wachten. We staan net op het punt om weg te lopen en ergens een patatje te gaan halen, toen werd het gebracht. Toast met zalm en toast met filet en een beetje rauwkost. Waarom dat een uur op zich liet wachten is ons een raadsel.
Sint-Romboutskathedraal
Zonder meer het meest opvallende bouwwerk van de stad. Vanuit de wijde omtrek van de stad zichtbaar. Door Unesco op de Werelderfgoedlijst geplaatst. In de kathedraal zijn tal van belangrijke kunstwerken te bewonderen, onder meer “Christus aan het kruis” van Antoon Van Dyck, een reeks panelen uit de 13deeeuw met de legende van Sint-Rumoldus het het barokke, marmeren hoofdaltaar van Lucas Fayd’herbe. De preekstoel van deze kerk is een kolos van eikenhout. Door Michiel Vervoort gebeeldhouwd in 1721-23. Dit soort naturalistische preekstoelen werd vooral in deze streek toegepast. De kathedraal heeft twee orgels. Het hoofdorgel op de galerij steekt mooi af tegen de gebrandschilderde ramen op de achtergrond. Bij het koor hangt een kleiner koororgel in een nis.
Het vervolg van de stadswandeling
De wandeling voert ons langs de Sint-Janskerk, die gesloten is, en door het Klapgat. Een steegje voor de kerk waar men vroeger na de hoogmis nog wat bleef rondhangen om bij te praten, of te roddelen. Vandaar de naam uiteraard. We komen langs manufactuur De Wit. Een bedrijf dat is gespecialiseerd in wandtapijten. De restauratie van oude tapijten uit musea en privébezit. Maar ook het weven van moderne wandtapijten volgens de authentieke methodes vindt er plaats.
Mechelen heeft twee begijnhoven. Het Klein Begijnhof en het Groot Begijnhof. In tegenstelling tot Leuven liggen deze begijnhoven dicht bij elkaar. De poorten die de begijnhoven afsloten zijn verdwenen en deze begijnhoven hebben niet zo’n besloten karakter als we in Leuven en Lier hebben gezien. De Begijnhofkerk bezit een schatkamer met een rijke collectie aan schilderijen en beeldhouwwerken. De kerk staat echter in de bouwsteigers en is gesloten als wij langs wandelen.
Als we de brug over de Dijle nemen zien we aan ons rechterhand de aanlegsteigers van de jachthaven van Mechelen. Een aantal flinke jachten liggen hier aangemeerd aan de drijvende steigers. Op de Havenwerf aan de overkant van het water staan een paar panden met prachtige gevels. Het zijn de huizen; Sint-Jozef, Den Duivel en ’t Paradijs. In deze buurt zijn ook de Brouwerij Het Anker en Brouwerij Lamot nog steeds werkzaam. Via een helling dalen we af naar het Dijlepad tussen de kades over het water. Daar hebben we nog even zicht op drie mooie gevels uit de 16deeeuw; de Waag, de Steur en Huis de Zalm. Het pad over de Dijle brengt ons weer op het beginpunt van onze stadswandelroute door Mechelen. We nemen de trein weer naar Leuven en als wij op het achterdek van de boot bij komen van onze trip zien wij op de stappenteller dat we meer dan 13 kilometer hebben afgelegd vandaag. Een nieuw record voor Adri.
