Woensdag 21 augustus 2019
Huizen
Het is maar een klein stukje varen van Spakenburg naar Huizen. Ook daar liggen de oude botters bij de botterwerf afgemeerd. Het havenkantoor is tegenwoordig op de botterwerf voorbij de Kalkovens. Huizen heeft het Nautisch kwartier bij de haveningang. Het zijn fraaie woningen in opvallende kleuren waar het Fletcher Hotel deel van uitmaakt. De passantenplekken zijn aan een lange kade tegenover de boxen van de jachthaven. Bij het aanmeren sluiten we mooi aan bij de bootjes die er al liggen. We leggen de stroomkabel uit. Deze haven werkt weer met muntpalen. We betalen 50 cent per kWh. ’s Avonds komt de havenmeester langs om het liggeld te innen.
Museum Huizen in Het Oude Dorp
Pas halverwege de 19e eeuw is er een haven gegraven voor Huizen. Daarvoor was het een agrarische gemeenschap. In de wijk; ‘Het oude Dorp’ staan nog veel boerderijen. Hier is het museum van Huizen gevestigd. Ik kan er met mijn museumjaarkaart terecht. Ik ben met name geïnteresseerd in de klederdracht van Huizen. De dames droegen grote witte kuifmutsen maar die kom je op straat niet meer tegen. De laatste mevrouw die nog klederdracht uit Huizen droeg is op 103 jarige leeftijd in 2012 overleden in De Winterdijk te Gouda. Ze heette Zwaantje Westland-Schaap. Ik kom haar naam tegen in het museum.
Op de zolder van het gebouw is een hele afdeling ingericht over de klederdracht. In vitrines staan de verschillende mutsen en oorijzers. Etalagepoppen dragen de jurken die overwegend zwart, donker blauw of bruin waren met smockwerk, plooien en randjes. De mannen droegen een hemdrok met gouden keelknopen en het was altijd dubbel braisted met benen knoopjes. De klederdracht dateert van ongeveer 1850.
De kelder van het museum is ingericht met aardewerk van de ‘Eskaf’ fabriek. Deze naam staat voor; Eerste Steenwijker Kunst Aardewerk Fabriek. Deze fabriek is in 1927 vanuit een faillissement voortgezet in Huizen. Tot in 1934 is hier sier- en gebruiksaardewerk geproduceerd met onder andere het kenmerkende gevlekte glazuur. Verschillende kunstenaars en plateelschilders hebben voor deze fabriek gewerkt. Door de economische crisis in de jaren dertig is er ook aan deze doorstart een einde gekomen.
Op de zolder van het gebouw leer ik dat het Gooi de boekweitschuur van de Hollandse steden was. De helft van de Gooise akkers bestond in de 19e eeuw uit wit bloeiende boekweitvelden. De boekweit groeit juist goed op arme zandgrond. Na meer dan 500 jaar kwam er een eind aan de Gooise boekweitteelt vanaf 1890 werd bij gaan boekweit meer verbouwd. Tegenwoordig komt het uit Rusland en China. In het Natuurreservaat op de Naarder Eng wordt het als historisch gewas nog in stand gehouden. Het museum is maar klein en na een uurtje heb ik het meeste wel gezien. Ik loop nog een rondje in het Oude dorp en de winkelstraat van Huizen. Daarna keer ik terug naar de boot.
Ik zit op het achterdek boontjes af te halen als ik wordt opgeschikt door de toeter van een bootje wat de haven in komt varen. Het bootje herken ik niet maar de mensen erop wel. Het zijn Max en Lyda met hun nieuwe boot ‘Haske’ uit Loenersloot. Het zijn vrienden van mijn zus en zwager en we hebben elkaar al eens eerder ontmoet in Harderwijk. ’s Avonds komen ze bij ons een bakkie doen en we praten elkaar weer bij over al onze belevenissen op het water. We kunnen goed met elkaar overweg en het is gezellig.