Donderdag 20 juli
Kwart over zes wordt er een baggerbak, door een duwbootje geduwd, langs gevaren. De grote kraan van de aannemer verschijnt tegen zevenen op de oever bij de versmalling. Om zeven uur begint het lepelen.
Grote bakken zand worden er naar boven gehaald. De bak is na een uurtje draaien vol en wordt weggevaren. Een nieuwe bak komt terug. Aan de andere kant van het water wordt er verder gebaggerd. We zien aan de giek van de kraan dat er maximaal 1,1 meter water staat. Vlak voor de middag komt de machinist melden dat ze klaar zijn bij het punt waar wij aan de grond liepen. Daar zouden we weer door kunnen maar ze gaan ook nog even op een ander punt kijken vlak voor de volgende brug. De kraan wordt verplaatst en een nieuwe bak wordt aangevaren. Even later staat de kraan ook voor de brug te lepelen. Ook daar ligt een zandrug en is er niet voldoende water voor ons om door te varen. Het is half twee als de havenmeester ons komt melden dat we het kunnen gaan proberen. We gooien los en meteen met wegvaren voelen we al wat weerstand onder de boot. We komen er over en in het midden van de vaart gaat het goed. Ook voor de brug is er geen weerstand. De autobrug draait voor ons en gespannen varen wij door de brugopening ieder moment verwachtend dat we vast komen te liggen. Gelukkig gaan we vooruit. In het laatste stukje kanaal voor de sluis is het weer wringen. Een aantal malen voelen wij de grond en verder worden we flink afgeremd. De boot schuift er gelukkig over- en doorheen. Schuren en slepen is lastig. We moeten een paar minuten wachten op de sluis en dobberen in het midden van de vaart. We denken er niet over om naar de kant te gaan om vast te maken. Daar is het waarschijnlijk nog minder diep en lopen we meer kans vast te lopen. De sluis gaat open en langzaam varen wij de kolk in onder grote belangstelling van de buurtbewoners. Een veertigtal mensen staan op de sluis naar ons te kijken. We zijn beiden gespannen. Als het maar goed gaat. We schutten ruim twee meter omhoog. De laatste brug draait voor ons en we kunnen de vaart in om aan te meren. We varen achteruit langs de kade want de vaart is niet breed genoeg voor ons om te draaien. Aan de noordzijde van de vaart staan de bolders en ringen om aan te meren. We slaken een zucht van verlichting als we vast liggen. Deze horde hebben we achter de rug.
Dick en Nel van der Wolf-Hagen komen even bij ons buurten. Zij komen uit Reeuwijk en zoiets gemeenschappelijks geeft gespreksstof. We laten de voorpagina van het Dagblad van het Noorden zien waar wij op staan. Ook in de digitale versie van het Dagblad staat een stuk over ons met een aantal foto’s. De Asser Courant schrijft over ons en we zijn te zien op een film van het evenement op youtube.
Aan de overkant van het water ter hoogte van de plek waar wij liggen is een schilder bezig op een bouwsteiger. Adri hoort een hoop herrie en als hij kijkt ziet hij dat de steiger is omgevallen dwars over een Volvo stationwagon. Adri brult of er iemand hulp nodig heeft want hij ziet niemand. De schilder komt verschrikt naar voren lopen. Hij stond gelukkig niet op de steiger. Geen persoonlijke schade.
De pechdag was nog niet helemaal voorbij. Rond een uur of vijf komt er een donkere dreigende lucht aan. Dat belooft niet veel goeds. Uit voorzorg ritsen we de tent dicht en sluiten de voorramen. Uit de ‘Blauwe As’ komt nog een lang oud vrachtbootje. De Aaltje uit Groningen. Ze kunnen de draai naar het havenkanaal ook maar net aan nemen. De schipper vaart net als wij deden de boot een stukje achteruit en de bui barst los. Een wolkbreuk stort zich uit over de schipper en zijn vrouw. Wij kunnen ze vanuit de tent bijna niet meer zien terwijl ze de boot voor ons aanmeren in de stromende regen. In de bui zit ook een hoop wind en we voelen de boot op en neer gaan. Een moment later is het weer droog en schijnt de zon. De schipper van de ‘Aaltje’ wringt zijn shirt uit en komt naar ons toe lopen. Zijn bijbootje heeft onze boeg geraakt. Een zwart streepje over het wit. We halen er een spons overheen en het is bijna niet meer te zien. Een dun schrabje verf eraf geschuurd. Dat werken we wel weer bij.
Tot nu toe zijn we nog niet zo in ons sas op de Blauwe As en Assen.