Donderdag 17 september 2015
Gisterenavond waren er nog een stuk of tien beroepsschepen binnengelopen in de Vluchthaven van Gorinchem waar wij ook lagen. Ze lagen vier dik aangemeerd aan de grote ijzeren palen die langs de kant in het water staan. Vanmorgen tussen zes en zeven uur waren de meesten weer vertrokken. Het lijkt mij een hard bestaan. Lange dagen maken en bijna geen tijd voor een sociaal leven buiten het werk om. Maar wel goed om te zien dat de meeste vrachtboten werk hebben. Op dit stukje van de Merwede is het echt een af en aanvaren van de beroepsschepen. Ook zij hebben een aantal jaren flink last gehad van de crisis. Het lijkt of het nu beter gaat. Dat is ook wat wij onderweg hebben gehoord.
Om kwart over tien varen wij naar de grote sluis van Gorinchem. Een vrachtboot komt juist uitvaren en wij kunnen meteen mee terug schutten. Het regent weer een beetje. We hebben niet veel verval en weldra gaan de deuren voor ons open. De pleziervaart volgt een stukje van de gekanaliseerde Linge. Vlak voor de spoorbrug kom je dan op het Merwedekanaal. De spoorbrug wordt bediend vanuit Dordrecht. Nergens staat er een marifoonkanaal of telefoonnummer vermeld om contact op te nemen. Je kunt voor de brug op een knop drukken en via de intercom een brugbediening aanvragen. Die knop moet voor iedereen een beetje bereikbaar zijn. Voor ons betekent het dat ik op mijn knieën in het natte gangboord onder de reling door moet duiken om op de knop te drukken. Ik vraag een bediening aan en krijgt te horen dat we nog een kwartier moeten wachten. Twee treinen komen langs en daarna wordt de brug gedraaid. Het Merwedekanaal is niet onze favoriet. Het is een beetje saai. Het is echter de kortste route om vanaf de Merwede op de Lek te komen. Bij Vianen is er een lange passantensteiger waar we ruim de keuze hebben waar we gaan liggen. We varen helemaal tot aan het einde van de steiger. De supermarkt is hier dichtbij. We halen onze boodschappen en ik ga de stad nog even in om wat brieven te posten.
Een ouder stel spreekt mij aan; “Mevrouw weet u waar het paard is?” In mijn herinnering begint het een beetje te dagen. Er moet hier ergens een groot beeld van een paard staan. “Ja” gaat de meneer verder, “Wij worden door de taxi opgehaald bij ‘Het paard’ maar we weten niet waar dat is.” Ik heb maar niet gezegd; “Kijk eens in de gang” maar heb het ook aan een voorbijganger gevraagd. “Honderd meter verderop voor het stadhuis staat een paard” was het antwoord. Het stel liep voor mij uit, bepakt en bezakt en gingen bij ‘Het paard’ staan wachten op de taxi. De paardenmarkt van Vianen is beroemd. Sinds 1271 wordt de markt op de woensdag voor de tweede donderdag in oktober gehouden. Dit jaar op 7 oktober.
Ter afsluiting van onze reis gaan wij vanavond uit eten. We gaan naar de Voorstraat voor het Italiaanse restaurant ‘Mama Mia’. Het ziet er binnen gezellig uit. De ruimte is niet groot maar goed ingedeeld. De kaart is uitgebreid met een ruime keuze. We hebben lekker gegeten. De gerechten waren traditioneel met een moderne twist.