Zondag 15 juli 2018
VPK Leuven
Het belooft dus weer een warme dag te worden vandaag. Via het internet hebben we één protestantse kerk gevonden in de buurt. Het is de VPK Leuven in de Mariakapel te Heverlee. Te voet ben ik 44 minuten onderweg en met de auto 11 minuten volgens de routeplanner. Ik neem de route voor auto’s en ga met navigatie op de fiets naar de kerk.
Adri is niet fit en we willen onze hond met dit warme weer niet alleen opsluiten op de boot. Hij gaat via het internet naar de dienst van onze thuisgemeente luisteren. Dan hebben we op afstand toch nog een beetje contact.
Ik arriveer ruim op tijd en hoor dat de organist aan het inspelen is. De deur is los dus ik ga, op de organist na, in een lege kerk zitten. Het orgel staat op het liturgisch centrum voor in de kerk en de organist zit met zijn rug naar mij toe. Ik maak een opname van zijn orgelspel. Intussen komen er een aantal mensen binnen. Ze geven elkaar een hand. Een man trekt een witte toga aan met een groene band. Dit moet de predikant zijn. De man die ik voor de koster had aangezien, brengt de dominee naar voren en doet de afkondigingen en de schriftlezing. Het blijkt de ouderling van dienst te zijn. We zingen uit het Nieuwe Liedboek voor de kerken wat we ook in Nederland gebruiken in sommige protestantse diensten. De dominee heet Frank Marivoet en heeft zoals later blijkt een aantal werkkringen. Hij werkt deels in een aantal psychiatrische inrichten en ook deels in het gevangeniswezen. Hij is niet de vaste predikant van deze kerk. De organist is een Nederlander en heet Chris Klein en woont naar eigen zeggen alweer twintig jaar in België. Hij komt uit Leiden en heeft daar ook in verschillende kerken gespeeld.
Als de dienst is begonnen komen er nog een aantal mensen binnen. Schijnbaar niet ongebruikelijk want niemand kijkt raar op. Alles bij elkaar zitten er ongeveer twintig mensen in de kerk, die gehuurd wordt van de Rooms Katholieke Parochie. Een klein groepje. Maar dat is vanwege de vakantietijd hoor ik, als ik na de dienst wordt uitgenodigd voor een bakkie koffie in de tuin. De mensen zijn het niet gewend om gasten in de dienst te hebben. Niemand spreekt mij aan of vraagt mij wat.
Op de boot hebben we elkaar weer wat te vertellen. Het is inmiddels erg warm geworden aan boord. We liggen in deze haven beschut en van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds, wanneer de zon ondergaat, in de zon. We hebben alles open staan maar er staat maar heel weinig wind. Ik haal lakens uit de kast om de vensters van de tent op het achterdek te blinderen. Met sterke knijpers hang ik de lakens aan de dakrand van de tent en daardoor kunnen we nog wat in de schaduw zitten. We zien de temperatuur oplopen tot 37 graden in de schaduw op het achterdek. Bij de minste beweging gutst het zweet van ons af.
Abdij van Keizersberg
Als de zon om acht uur achter de gebouwen gaat haal ik de lakens weg en gaan we met elkaar nog even een avondwandeling doen. Vlakbij de Vaartkom is de Keizersberg waar zich een abdij bevindt. We lopen onder de autoweg richting het bos en komen bij de ingang van het park. De monniken behoren tot de orde van de benedictijnen. De abdij is eind negentiende eeuw gebouwd op de Keizersberg.
Voorheen hadden de hertogen van Brabant hier een burcht. In 1782 is deze echter helemaal afgebroken. Alleen de waterput van 36 meter diep is alles wat er nog rest van de burcht.
Het aantal monniken is sinds die tijd sterk gedaald. De abdij is nu heringericht tot studentenkamers.
“Maria, Koningin des Hemels” is de patrones van de abdij. De eerste abt, Robert van Kerkchove, liet een Onze-Lieve-Vrouwebeeld vervaardigen door Benoît Van Uytvanck. Het Mariabeeld werd in 1906 geplaatst op een uitzichtpunt over de stad, vóór de achterliggende abdij. Het beeld is bijna 10 meter hoog en staat op een sokkel van vijf meter.
Het park om de abdij is tegenwoordig open voor het publiek en is dus een algemeen wandelpark met mooie uitzichten, oude bomen en veel schaduw. Met deze warmte is het wandelen in de schaduw van de bomen een verademing. Het gras is ook hier geel en dood van de droogte.
